De start van een nieuwe maand markeert het naderende eind van de vogelwandelingen dit seizoen. De territoria liggen vast, er wordt gebroed, gevoerd en bijna uitgevlogen. Het leven in een notendop.
Onder leiding van Pieter van der Linden en Wilfred Vrijstein liepen we in twee groepen.
Een aangename temperatuur, zonnig met wat lichte bewolking. Onderweg naar de Ruige Hof zag Pieter een zwarte roodstaart… wel een waarneming maar hij valt buiten de wandeling dus komt hij niet op de lijst. Maar er blijven er genoeg over: de eerste die we zagen was een fuut die een amerikaanse rode rivierkreeft naar binnen schrokte. ‘Heel goed’ zei iemand tevreden. Je zal die scharen maar door je keel voelen glijden…
De ene vogel laat zich zonder schroom bewonderen: de groenling hoog in de boom op een prominente plek, de zwartkop, de winterkoning met een worm in de bek, de torenvalk, de boerenzwaluw, in de grienden de grauwe vliegenvanger en op het water twee krakwoerden. Een groep ruziezoekers: blauwe reigers die elkaar met veel schor gekrijs (‘godverlaten’, schreef de dichter Willem Wilmink) en vleugelgeklapper van het terrein verdreven.
De ander schuilt diep in het struikgewas maar laat zich onbekommerd horen: de cetti’s zanger, de koekoek (man én vrouw), de tuinfluiter, de spotvogel die naar onze indruk niet alleen de scholekster na deed maar ook de groenling en de koolmees. Verwarring ten top, die zelfs de app merlin te machtig werd.
Jonge pimpelmezen, jonge koolmezen. Futen, rustig drijvend met hun kleuters. Overal jonge stemmen. Een nest grote bonte spechten dat vanuit een holle boom in de grienden hongerig naar de oudervogels schreeuwt.
Maar ook de flora trok onze aandacht: jonge, kwetsbare inktzwammetjes, moeilijk te zien en beducht voor onze grove schoenen. En hoe uitbundig is Klarenbeek in bloei. De lisdodden maken al sigaren en gelukkig was er een plantendeskundige in ons midden die daar interessant over kon vertellen. Grote boterbloem, rietorchis, kale jonker, kranskarwij, braamstruiken in bloei en honderdduizenden bloeiende grassen.
En nu het mooiste? Ja, voor mij persoonlijk toch wel die enorme v-vormige formatie grote canadese ganzen met hun trompetten.
NB: deze keer liep er geen fotograaf mee. De foto is van Gerrit Alink en is van een eerdere wandeling.
Volgende en laatste wandeling: 22 juni 2025.